ایران و امریکا در ده روز گذشته

 

ضمن تسلیت فرا رسیدن سالروز ضربت خوردن و شهادت مولای صالحین و صالحات علی "ع" و گرامی داشت لیالی قدر و ارزوی قبول طاعات و عبادات همگی و تزکیه واقعی نفس و جسم  و جان .

در پست مقاله قبل (۶۶) با نام "خدا حافظی تا اطلاع ثانوی "عرض کردم که  تا اطلاع ثانوی شاید نتوانم مطلب جدیدی به علت گرفتاری های روزمره ( اگر نگویم گرفتاریهای تحمیلی ) در و بلاگهایم قرار دهم اما اهمیت سفر ریاست محترم اسلامی ایران  به نیویورک و سایر شرایط سیاسی سبب شد تا جهت انجام وظیفه به تحلیل دقیق وقایع (البته از دیدگاه شخصی خود ) بپردازم.

سفر دکتر احمدی نژاد به نیویورک سوای بی ادبی و تو هین رئیس دانشگاه کلمبیا ( بشدت نگران از فشارهای نئو محافظه کاران متعصب و جنگ طلب  )   و تبلیغات بسیار شدید هماهنگ و یک سویه ی اکثر رسانه های غرب و بویژه امریکا بر علیه ایران و  شخص دکتر احمدی نژاد  بنظر می رسد  چند نتیجه اساسی ذیل را هم  داشت که به شرح ذیل است :

- باز شدن باب گفتگو علمی و فرهنگی و سیاسی بین بالاترین مقام اجرایی ج.ا.ا با مردم و دولت امریکا . یعنی شکستن تابوی مذاکره و گفتگوی بین  ایران و امریکا بنفع منافع دو کشور و صلح و امنیت منطقه و جهان و جدی شدن مذاکرات اتی چه در رابط با عراق و چه مسئله اتمی ایران و... .

- شکست نسبی جنگ روانی و  تبلیغات جنگ طلبانه و تحریم گرانه گروه نئو محافظه کار امریکا به رهبری دیگ چینی و رامسفر و بولتون و لابی جنگ طلب طر فدار اسرائیل بر علیه ج.ا  ایران ( هرچند تبلیغات بر ضد شخص مظلوم  رئیس ج.ا.ا در رسانه های امریکا پس از سفر ایشان به نیویورک بنظر می رسد  بدلیل شکسته شدن  فضای جنگ طلبانه ای که انها در تبلیغات چند ماه اخیر خود بر علیه ایران  براه انداخته بودند  بشدت افزایش یافته است ).

- همدلی ایرانیان خارج  با هموطنان خود در ایران در نکوهش و محکوم کردن رفتار زشت و گستاخانه رئیس دانشکاه کلمبیا امریکا  در هنگام معرفی دکتر احمدی نژاد..

- به تعویق افتادن جلسه شورای امنیت تا ماه نوامبر در باره قعطنامه سوم تحریم ایران.

- همراه نمودن بخش قابل توجه ای از افکار عمومی مردمان ازاد اندیش جهان با ایران .

- بیان مواضع ج.ا.ا در گسترده ترین پوشش رسانه ای ممکن در قالب هیئت شرکت کننده در جلسه مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک .

- همدلی بیشتر تیم البرادعی در سازمان انرژی هسته ای جهانی برای حل و فصل بحث مسئله هسته ای ایران در ان سازمان بجای شورای امنیت .

---

 باید خیلی مواظب بود !

نئو محافظه کاران امریکا نشان داده اند در انجام سیاستهای جنگ طلبانه خود  متاسفانه از هیچ منطق و اینده نگری بجز انچه انها درست و انجام شدنی می پندارند را در نظر نمی گیرند.بطور مثال  انها عراق و افغانستان را اشغال کردند و بعد مجوز ان را از شورای امنیت طلب کردند . امریکا همچنین در زمان بوش پدر  و کلینکتون و ریگان به یوگسلاوی و لیبی و پاناما و سومالی  و دومینکن و جزایر گوام و... حمله کردند  . تا بقول خودشان تروریست را ریشه کن کنند و حقوق بشر را برقرار و از گسترش سلاح اتمی جلو گیری کنند.

بنا براین انها اول عمل می کنند و بعد تازه یادشان می افتد که چرا باید ان کار را انجام می دادند . بقول البرادی حدود ۷۰۰ هزار نفر در عراق تاکنون کشته شد ه فقط بخاطر انکه امریکا (بخوانید نئو محافظه کاران ) شک داشتند که ایا صدام بمب اتم داشت یا نه.؟

باید مواظب بود که انها از تنها اصل مورد نظر شان یعنی" اصل غافلگیری نظامی و امنیتی " استفاده نکنند.

بنظر می رسد انها اکنون با پیشنهاد طرح تجزیه عراق عملا هدف اولیه پنهان خود را در اشغال عراق رو نموده باشند. باید مواظب بود انها به خیال خام مشابه  قصد سرزمین مقدس ایران را ننمایند.

بنظر می رسد  نئو محافظه کاران  بخوبی می دانند هر نوع حمله به ایران یک فاجعه انسانی و زیست محیطی و سیاسی را در منطقه خاورمیانه ( وحتی جهان ) رقم خواهد زد که امریکا و هم پیماننان احتمالی انها  نیز بشدت صدمه خواهند دید  اما شاید منطق سیاسی حکم کند در پانزده ماهی که از عمر دولت پرزیدنت بوش باقی است با توجه به سوابق تجاوز کارانه قبلی امریکای تحت حاکمیت متعصبین تند رو (  چه جمهوری خواه  و  چه دمکرات)  احتیاطا اماده باش کامل در کشور  بر قرار باشد.

---

 شاید دوستی با ایران را می جویند؟!!!

بر خلاف جو بشدت سنگین در فضای رابطه ایران با امریکا شاید عدم بیان هرنوع سخن و ادعای منفی  جدید و یا تکراری توسط  پرزیدنت بوش و اعضای دولت ایشان  در باره ایران بهنگام حضور رئیس جمهور احمدی نژاد در نیویورک  و سخن خانم رایس وزیر خارجه امریکا در مصاحبه ۸/۷/۸۷ مبنی بر رد هر نوع طرح حمله به ایران بیانگر نوعی واقعه بینی در روابط با ایران باشد . بخصوص که انها دکتر احمدی نژاد را انقدر منطقی و اماده گفتگو یافتند که در مصاحبه با خبر نگار صدا و سیما در سازمان ملل رسما اعلام کردند که اگر( پرزیدنت ) بوش بخواهد می تواند در دانشگاه ایران سخنرانی ازاد داشته باشد .

یعنی ج.ا.ا ایران در صلح و دوستی همان قدر جدی است که در دفاع از موجودیت  و استقلال کشور  جدی است. شخصا امیدوارم از  این دعوت استقبال گردد و پرزیدنت بوش و خانم رایس را با هیئت همراه جهت دیدار و گفتگوی رسمی و یا غیر رسمی در تهران حضور یابند در این صورت با مذاکرات  مستقیم فضای بد بینی و شک جای خود را به فضای دوستی و همکاری و صلح و ثبات در منطقه و جهان خواهد داد.

در این شرایط تحقیقا و قطعا هم امریکا سربلند و با عزت از افغانستان و عراق خارج خواهد شد و هم مردم این دو کشور به ارامش خواهند رسید این سخن به این معنی است  همانطور که   دکتر لاریجانی در روز دوشنبه ۹/۷/۸۶  در مصاحبه خود با رسانه خارجی بیان نمودند اگر نتیجه هر نوع مذاکره با امریکا تهیه جدول خروج نیروهای امریکایی از عراق باشد ج.ا.ا اماده است تا تمامی توان و نفوذ خود را برای ارامش و ثبات منطقه و عراق بکار گیرد.این خواست نامعقولی نیست چرا که کنگره امریکا نیز بارها با صدور طرحو قعطنامه  این مهم را از دولت پرزیدنت بوش در خواست نموده است . یعنی خواست ج.ا.ا باخواست مردم و کنگره امریکا برای خروج نظامیان امریکا از عراق هماهنگی دارد.

---

چطور شد ؟!!!

فرماندهی نظامی امریکا در مصاحبه با "لوس انجلس تا یمز"  مورخ ۸/۷/۸۶ اعلام کرد با توافق تیرماه  دکتر احمدی نژاد و اقای مالکی نخست وزیر عراق  امنیت" نسبی" به بغداد و سایر شهرهای عراق برگشته است و اضافه کرده است امریکا  قطعا به این کار خوب ایران واکنش شایسته نشان خواهد داد .

---

حامی تروریست؟ تا کنون اکثر زسانه های امریکا  ایران را حامی تروریست می خوانند اما همانگونه   که در مقاله و گزارش خبری شبکه نیوز مکس امریکا (مورخ ۸/۷/۸۶)می بینید و می خوانید  این عربستان سعودی است که  بزرگترین و اصلی ترین صادره کننده تروریست های درجه یک  تبدیل شده است برای مثال روزانه ۳۰ نفر تروریست از عربستان وارد عراق می شوند و با عملیات انتحاری (بنا بر این گزارش ) سریازان امریکایی و شیعیان عراق را می کشند

Insider Report from NewsMax.com   Saudi Arabia Is ‘World-Class Exporter’ of Terror The involvement of Saudi Arabian citizens in worldwide terror did not end with the 9/11 attacks — today thousands of Saudis are managing terrorist networks and orchestrating suicide bombings and jihadist attacks around the globe. Saudi Arabia has become, in short, a world-class exporter of Islamic violence, according to Youssef Ibrahim of the New York Sun, who cites these alarming developments: As many as 30 Saudis enter Iraq each day with plans to become suicide bombers and kill Americans and Shiite Muslims. More than 1,000 Saudis are now training at an al-Qaida camp in Syria, while others are training in camps in Pakistan, Afghanistan and Iran. Of the insurgents who fought the Lebanese army’s during the siege of the Nahr el-Bared refugee camp, which claimed more than 300 lives, more than 30 percent were Saudis. At least 800 Saudis are currently being held in Iraq or Jordan, charged with terrorist acts or intentions. Outside the Middle East, Saudi jihadists are also operating in Somalia, Malaysia, Bosnia-Herzegovina, and the Philippines. Fifteen of the 19 hijackers on Sept. 11, 2001, were Saudis. Ibrahim pointed to a segment of ABC’s “World News Tonight” on the sixth anniversary of the 9/11 attacks, which detailed how Islamist terror originates and ends with “Saudi Arabia, its people, and its government,” Ibrahim writes. The report “conjured an Orwellian image of a conveyor belt with human bombs placed on it running out of the House of Saud and reaching around the globe. Saudi-funded mosques and madrassas supplied ideological content, and wings of the Saudi ruling establishment stoked the fire of its infernal machine.” Ibrahim raises the question of why the U.S. by and large “looks the other way” regarding the behavior of its so-called ally — and major source of oil. The answer, he opines, lies not just in the well known “Bush-Saud Family” factor — the Saudi royal family’s links to the Bush family and associates — but in the “corrupting process” that reaches into “every segment of the American ruling establishment over three decades.” He asserts that many in Washington’s diplomatic and journalistic establishment have benefited from Saudi largesse intended to buy influence in the U.S. Ibrahim concludes: “The result is that while Washington hears the music, it is not listening to the words.”