نمیدانم!

نمیدانم برخی از ما ایرانیان (هرچند اندک) را چه شده است که یا بدلایل سیاسی، قومیتی، مذهبی و یا فرهنگی و غیره و یا خدای ناکرده برای کسب پول کثیف سازمانهای جاسوسی کشورهایی که بدلیل مخالفت با جمهوری اسلامی ایران، خواب نابودی تمامیت ارضی و استقلال و تمدن 8000 ساله ما را می بینند و امیدوارند تا روزی ایران را به وضعیت فعلی سوریه، عراق، افغانستان ، یمن و لیبی بیندازند و زنان و کودکان ما را بنام جهاد نکاح اسلامی مورد تجاوز جنسی و شکنجه و بریدن سر قرار

 دهند و یا به شیوخ عرب بفروشند، حاضر می شویم تا مرزبانان کشور خود( ارتشی، سپاهی یا نیروی بسیجی و انتظامی) را به گلوله ببندیم و یا مورد حمله انتحاری قرار دهیم تا بیگانگان را برای دست اندازی به سرزمین و ناموس خود یاری دهیم آیا این ننگ و خفت جاوید دان نیست؟!. آیا کسانی که بنام قوام شریف و غیرتمند وعزیز بلوچ و یا عرب و غیره مرزبانان ما را به ناجوانترین شکل ممکن شهید نموده و یا ربوده و به کشورهای شبه دشمن همسایه ای می برند که دولتهای فقیر و بدبخت

 آنها برای اخذ کمکهای غذایی و پول برخی از کشورهای عربی و دشمن جمهوری اسلامی ایران حاضر شده اند تا همه اصول و قوانین اخلاقی و بین المللی حاکم بر همسایگی و مرزی را با وطن بزرگ و متمدن ما در هم شکنند و برای نا امن کردن و تجزیه ایران وارد عمل شده اند، میدانند که وقتی مرزهای ایران نا امن گردد و امنیت داخلی و بین المللی ما خدای ناکرده از بین رفته و یا تضعیف گرد همه زنان و کودکان ایرانی و بخصوص زنان و کودکان هموطن ما در استانهای خوزستان و سیستان و بلوچستان

 هستند که مورد تهاجم جنسی و ظلم خدا نشناسانی قرار می گیرند که بنام اسلام وحشی یانه ترین ظلم و جنایت را بر علیه مردم و بویژه زنان و کودکان ما اعمال خواهند کرد؟! آیا سران جوانمرد و آگاه و ناموس پرست طوایف مختلف در استانهای مرزنشین ما اجازه این کار را به این عده اندک فریب خورده و یا خدای ناکرده خائن، خواهند داد؟. من مطمئن هستم که همه ایرانیان چه موافق جمهوری اسلامی و چه مخالف آن مانند 8000 سال گذشته متحد در برابر همه کشورهایی که قصد نابودی

 موجودیت ایران و ایرانی را دارند قد علم نموده و اندک فریب خوردگان و خدای ناکرده خائنین احتمالی را ارشاد و یا ادب نموده و حیات سیاسی و فرهنگی همه اقوام ایرانی با حفظ تمامیت ارضی و استقلال ما تا ابد برقرار و ماندگار خواهد ماند تا نظر شما چه باشد؟. 

چه خوش سرود فردوسی بزرگ که :

چو ایران نباشد تن من مباد

بدین بوم و بر زنده یک تن مباد

همه روی یکسر به جنگ آوریم

جهان بر بداندیش به تنگ آوریم

همه سر به سر تن به کشتن دهیم

به از آنکه کشور به دشمن دهیم

اگر کشت خواهد تو را روزگار

چه نیکوتر ازمرگ در کارزار